We wczesnych latach 80-tych Gary założył The United State Deep Dive Team. Zespół był zaangażowany w eksploracje wymagające Extended Depth Ranges, długich czasów dennych oraz dekompresji w wodach nurkowych na wysokości 1500m lub wyżej. We wczesnych latach 80-tych US Deep Diving Team wcielił wielopoziomową metodykę nurkową zaprezentowaną przez Dennis’a Gravera na konferencji IQ 8 w 1976 roku oraz Cross Corrections aby rozszerzyć czasy denne podczas eksploracji wód na wysokościach. W późniejszych latach 80-tych, eksploracje te stały się bardziej wymagające. Z tego powodu zespół zdecydował się na użycie Nitrox’u dla bezpieczniejszej dekompresji. Początkowo używano zmodyfikowanej Cross Corrections. Kiedy opublikowano tabele Buhlmann Zh-L16 Altitude, używano ich z modyfikacjami dla Nitroxu. Później, obmyślono bardziej kreatywne i bezpośrednie zastosowania Nitroxu na wysokościach. Późniejsze modyfikacje nastąpiły po pełnej publikacji algorytmu ZH-L16 w Tauch Medizin. Na początku 1988 roku, Gary Taylor wymyślił Nitrox to Air at Sea-level Altitude Equivalency Methodology do zastosowania przez U.S. Deep Diving Team w swoich projektach. Pod koniec roku, Gary obmyślił Theoretical Ocean Air Depth (TOAD) Methodology dla eksploracji wysokościowych zespołu. Publikacje tych prac nie nastąpiły aż do kwietnia 1996 roku kiedy Gary wydał IANTD Altitude Diving Manual. Gary napisał dwuczęściowy artykuł dotyczący opracowanych przez niego metodyki, który ukazał się we wiosennym oraz letnim nakładzie Immersed Magazine. 

Jedną z pierwszych publicznie dostępnych tabel oprogramowań, które pozwalały na użycie mieszanek azotu, tlenu i helu, była Dive Profile Analysis (DPA). Gary był dobrym znajomym twórcy tego oprogramowania Coreya Berggrena. Znali się od wielu lat w społeczności nurkowej. Corey stworzył podstawę algorytmu Bulhmann ZH-L16. Po licznych dyskusjach z Coreyem oraz Dr Buhlmannem, Gary zrozumiał jak najlepiej zastosować ten program do stworzenia tabel Trimix Dive dla projektów nurkowych na zwiększonej głębokości. U.S. Deep Diving Team był gotowy się ich podjąć. Zespół został pierwszym, który zastosował Dive Profile Analysis (DPA), w ciągu kilku tygodni od wypuszczonej zmodyfikowanej wersji w 1992 roku, bazującym na danych Coreya i Bulhmanna, do stworzenia tabel umożliwiających użycie tabel dla zastosowania Trimixu na nurkowaniach wysokościowych. 

Z prywatnych rozmów Garego i Buhlmanna (tyczących się zastosowania algorytmu ZH-L16 do rozwoju tabel operacji hiperbarycznej jak również specjalnych tabel do światowego rekordu Deep Air Dive Dr Dana Manionaw roku 1994), łatwo wywnioskować, że był on badaczem, który przykładał uwagę do każdego szczegółu. Gary kierował rozwojem pierwszych rekreacyjnych tabel Buhlmanna używanych przez główną agencję certyfikującą, NASDS. 

The Theoretical Ocean Air Depth (TOAD) Method, była kolejną innowacją wychodzącą od prezesa PSAI – Garego Taylora, do zastosowania Nitroxu na nurkowaniach na wysokościach ponad poziomem morza. 

Podczas gromadzenia informacji na temat Deep Air Diving, potrzebnych do szkoleń oraz ulepszenia poziomu eksploracji oraz projektów nurkowych zespołu United States Deep Diving, Gary dobrze poznał Hal’a Watts’a (nawet przed założeniem zespołu). Gary został ostrzeżony żeby nie mówić nikomu jak głębokie było nurkowanie oraz żeby trzymać się z dala od Hala. Kiedy nie wierzysz, że 40m jest limitem ludzkich osiągnięć, stajesz się heretykiem. Gary pamięta jak myślał, że pewnego dnia on i Hal przetrą ścieżki i zostaną najlepszymi przyjaciółmi. To wydarzyło się w późnych latach osiemdziesiątych. Do tego czasu Gary rozpoczął już nurkowanie na 40 Fathom Grotto i wkrótce Hal i on współpracowali świetnie.