The Professional Scuba Association International jest najstarszą profesjonalną agencją certyfikacji nurków na świecie. PSAI była pierwszą agencją oferującą certyfikacje na poziomie podstawowym oraz instruktorskim, zarówno w nurkowaniu rekreacyjnym jak i technicznym, prawie trzy dekady wcześniej niż jakakolwiek inna federacja.

 

Federacja PSAI została założona w 1962 roku przez Hal’a Watts’a z pierwotną nazwą Florida Divers Supply (FDS). W 1969 roku nazwę zmieniono na Florida State Skindiving Schools (FSSS). FSSS była wtedy jedną z największych szkół nurkowych na świecie, mającą 4 lokalizacje na Florydzie oraz jedną w St. Lucia. To wtedy z FSSS powstał Golden Triangle, który następnie zmienił nazwę na PSAI używaną do dzisiaj. W miarę ekspansji organizacji poza granicami Florydy, w 1988 roku nazwa została zmieniona ponownie na Professional Scuba Association (PSA). Struktura szkoleniowa PSA była bardzo profesjonalna, co doprowadziło do dalszego rozwoju federacji, tym razem na arenie międzynarodowej. Do skrótu PSA dodano kolejną literę „I”, w efekcie czego agencja nazwana jest Professional Scuba Association, Internalional (międzynarodowa).

 

Logo Florida State Skin Diving Schools, gdzie powstał PSAI Golden Triangle, przekształcając się następnie w logo PSAI, używanego do dzisiaj.

 

 

Właściwie cała wczesna historia PSAI skupia się na wizji oraz kierownictwie jego założyciela Hal’a Watts’a.

 

 

Był on często pytany jak i dlaczego zainteresował się nurkowaniem oraz rekordami głębokiego nurkowania. Tak naprawdę, Hal zaangażował się w SCUBA przez przypadek. W 1961 roku przeprowadził się z Atlanty w Georgii do Orlando na Florydzie. Hal należał do organizacji Georgia Arms Collectors w Atlancie. Po przeprowadzeniu się do Orlando, szukał broni poprzez ogłoszenia w gazetach. Natknął się wówczas na ogłoszenie dotyczące sprzedaży wyposażenia nurkowego. Ponieważ w 1955 roku w szkole prawniczej, Hal miał jedyny kontakt z nurkowaniem, pomyślał, że może spróbować ponownie. Odpowiedział więc na ogłoszenie, zakupił używany sprzęt nurkowy, który zawierał manual US Navy Diving z 1959 roku. Jim Bollinger, który sprzedał sprzęt Hal’owi, powiedział, że po przeczytaniu podręcznika spotka się z nim w hotelowym basenie i pokaże jak używać sprzętu. Spotkali się i od tego czasu Hal jest zafascynowany nurkowaniem. Jego pierwsze nurkowanie poza basenem odbyło się 22 grudnia 1962 roku w Crystal River na Florydzie na głębokości 55 stóp. Wszystko było wspaniałe oprócz przerażającej morskiej bestii, długiej jak ich łódz, która przepłynęła obok Hal’a. Później, Hal odkrył, że krowy morskie nie są niebezpieczne.

 

Wkrótce Hal pochłaniał jak gąbka wszystkie informacje o nurkowaniu jakie zdobywał, co skutkowało założeniem Florida Diver’s Supply. Jego wiedza oraz sukcesy w nurkowaniu zwróciły uwagę John’a Gaffney’a – założyciela NASDS. Hal został wkrótce dyrektorem szkoleniowym NASDS oraz NASDS OWI # 1.

Hal Watts w 1965 roku.

 

 

Florida Divers Supply zaczęła szkolić nurków jaskiniowych w 1962. Większość z tych szkoleń odbywała się w Silver Glen Spring, High Spring, Hornsby Springs, Gourdneck Spring oraz Devils Eye. Florida Divers Supply rozpoczęła pierwsze certyfikacje FDS Cave Diver w 1963 roku. 

W 1969 roku, Hal Watts był jednym z ośmiu pierwszych założycieli National Association of Cave Diving (NACD). Poniżej można zobaczyć podpisy Hala oraz pozostałych siedmiu założycieli złożonych podczas rejestracji NACD.

 

 

Również w roku 1969, Florida Divers Supply przekształciła się w Florida State Skindiving Schools. FSSS miało siedzibę Cave Diving Division w Jacksonville na Florydzie z dyrektorem Ed’em Hall’em. Poniżej można zobaczyć strukturę organizacyjną Florida State Skindiving Schools.

 

 

Florida State Skindiving Schools wprowadziła karty certyfikujące Cave Diver w 1970 roku. Napis znajdujący się na kartach certyfikujących Cave Diver był fragmentem z podrecznika FSSS Expert Diver Program Manual. Poniżej fragment wiadomości dla Hal’a Watts’a od Ed’a Hall’a z 1969, z proponowanym zarysem kursu FSSS Cave Diving Course.

 

 

Ekspertyza FSSS oraz Hal’a Watts’a w dziedzinie szkolenia nurków jaskiniowych podczas lat siedemdziesiątych została pozytywnie oceniona. Hal oraz jego zespół FSSS zostali wybrani głównymi trenerami nurków jaskiniowych w NASDS (National Association of Skin Diving Schools). Poniżej kopie listów pomiędzy Bill’em Gates’em i John’em Gaffney’em ukazujące decydującą role Hal’a w szkoleniach Cave Divers NASDS.

 

W 1988 roku, w tradycji FDS i FSSS, PSA kontynuowało szkolenia oraz certyfikacje nurków jaskiniowych. Obecnie PSA rozwinęło się do znacznie większej międzynarodowej agencji certyfikującej. Program PSAI Cave Diving rozwinął się w wielu miejscach na świecie. Dzięki podręcznikom PSAI utrzymuje szkolenia Cave Diver w jakości 21-ego wieku. Hal zawsze utrzymuje kontakt ze swoimi współpracownikami ze społeczności nurkowej.

 

 

Najlepszym sposobem na rozpoczęcie tej sekcji byłoby pozwolenie Hal’owi do napisania jej: 

 

„Moje czwarte nurkowanie odbyło się w jaskini znanej jako Hornsby Sink do głębokości 155stóp. … Oczywiście w tamtych czasach cywilni nurkowie używali tylko skompresowanego powietrza w butlach. W grudniu 1962 roku, wykonałem moje pierwsze głębokie nurkowanie do 250 stóp. Podczas następnych kilku lat nasz klub nurkowy „The Forty Fathom Scubapros’ nurkowali do głębokości powyżej 250stóp. We wrześniu 1965 roku kilku członków klubu, łącznie ze mną, zanurkowało do głębokości 310stóp w Cozumel w Meksyku. Przynieśliśmy ze sobą kawałek czarnego korala wielkości sześciostopowego drzewa.

 

Po tym nurkowaniu, przeczytałem artykuł o Deep Air SCUBA Diving i odkryłem, że obecny rekord został ustanowiony przez Jean Clarke-Samazen w 1954 roku na głębokość 350stóp. Wow! wzbudziło to moje pragnienie do pobicia tego rekordu skoro już nurkowałem na głębokość 350stóp. Kilku członków naszego klubu zaczęło nurkować powyżej 250stóp tak często jak czas im pozwalał. Czuliśmy, że jesteśmy gotowi na pobicie rekordu. 4 września 1966 roku Herb Johnson i ja mieliśmy podjąć próbę nurkowania, otoczeni kilkoma członkami klubu jako nurkowie bezpieczeństwa. Kapitan statku zabrał nasz zespół z Loo Key na Florydzie. Dokładna głębokość nie była znana, ale kapitan oszacował ją na około 400stóp. Po zejściu naszych nurków asekuracyjnych, ja i Herb rozpoczęliśmy schodzić poniżej rekordu 350stóp. Mogliśmy jednak osiągnąć głębokość tylko 355stóp i znaleźliśmy się na piaszczystym dnie. W porządku, to był nowy rekord, niewiele większy ale jednak pobiłem światowy rekord. 

 

Nie będąc usatysfakcjonowanym pobitym rekordem, nasz klub kontynuował głębokie nurkowanie w cotygodniowych odstępach. W 1966 roku czuliśmy się gotowi do następnej próby. John Gaffney, założyciel National Association of Scuba Diving Schools (NASDS) umówił łódź na nurkowanie poza wybrzeżem Miami. Podczas tej wyprawy, ci sami członkowie klubu byli naszymi Safety Divers. Tym razem A.J. Muns był moim partnerem w nurkowaniu. Herb był szczęśliwy, że jest tylko 300 stopowym Safety Diver. Brzmi to śmiesznie, prawda? “Tylko 300stóp”? Rozpoczęliśmy rozszerzony program szkoleniowy, który miał uczynić nurkowanie tak bezpiecznym jak to możliwe. Według mnie, nurkowanie scuba nie jest bezpiecznym sportem. Jednakże, program przygotowany przez nasz klub na przełomie wielu lat był najbezpieczniejszym sposobem na uczestniczenie w tym niebezpiecznym sporcie. NASDS zaakceptowało nasz program Deep Air Diving i rozpoczęło certyfikacje Deep Diver dla nurków. 

 

Dobrze, nadszedł czas w którym należało podejść do próby. Oczywiście wcale się nie denerwowałem. Tak naprawdę wszyscy byliśmy zdenerwowani. Co więcej, kiedy wskoczyłem do wody zorientowałem się, że nie mam płetw. Wszystko zostało zorganizowane, a zespół Safety Divers był rozmieszczony na różnych głębokościach, aż do 300stóp. 

 

Dla udowodnienia ze osiągnęliśmy te głębokości, A.A. i ja mieliśmy klipsy do przymocowania na linie na naszej maksymalnej głębokości. Nurkowanie do tych głębokości wymaga od każdego nurka troski o siebie nawzajem, pamiętając, że jeden nie pomoże drugiemu bez narażania się na niebezpieczeństwo. 

 

 

Nie będę rozwijał tematu naszego szkolenia, z wyjątkiem wyjaśnienia, że program nazywa się PSAI NARCOSIS MANAGEMENT. 

 

Podczas naszego zaplanowanego, bardzo szybkiego zejścia, każdy oddech stawał się coraz zimniejszy z powodu zwiększonej gęstości dostarczanego powietrza. Dlatego właśnie oddychałem przez lodowatą wodę. Podczas zejścia wymienialiśmy sygnały. Schodziliśmy około 300stóp na minutę. Kiedy zszedłem na głębokość 390stóp, przypiąłem moją flagę do liny i spojrzałem czy AJ przypiął swoją flagę. Nigdzie go nie widziałem. Spojrzałem w dół, dookoła i w górę. Nie widziałem go, ale jego flaga była przyczepiona do liny. Zacząłem wracać i w końcu spotkałem AJ podczas dekompresji. Powiedział mi później, że jego maska została zalana, nie mógł nic zobaczyć, więc zaczął wracać na powierzchnie.

Hal i AJ po zdobyciu światowego rekordu w Deep Air Dive w 1966 roku

 

Nowy rekord został ustanowiony oraz wpisany do Światowej Księgi Rekordów Guinness’a. Obecnie, Guiness nie rejestruje juz rekordów SCUBA.

 

Czas mijał a ja i inni instruktorzy PSAI szkoliliśmy oraz uczestniczyliśmy w Extreme Deep Air Dives na powietrzu. W 1970 roku ustanowiłem światowy rekord w Deep Air Dive w jaskini na głębokość 414stóp. Rekord ten jest wciąż niepokonany.

 

 

Odpowiem na pytanie zadawane przez moich kolegów instruktorów PSAI, które brzmi: Jakich innych rekordzistów trenowałem lub znałem używających SCUBA lub Breath Holding (APNEA). 

Najpierw wymienię posiadaczy rekordów z SCUBA, których trenowałem:

1. Herb Johnson – rekord 355stóp w 1966 roku

2. 2. A.J. Muns – rekord 380stóp w 1967 roku

3. John Gruener – rekord 437stóp w 1968 roku (nurkował razem z Neal Watson)

4. Marty Dunwoody – rekord kobiecy 345stóp w 1987 roku

5. Scarlett Watts – moja córka i instruktor PSAI, nowy rekord kobiecy 425stóp w 1999 roku

6. Mark Andrews – instruktor PSAI, rekord na oceanie 519stóp w 1999 roku

Posiadacze rekordów APNEA z którymi nurkowałem podczas tych zejść:

1. Alejandro Ravelo na Florydzie w 1997 roku

2. Tanya Streeter na Florydzie i Sardynii we Włoszech w 1998 roku

3. Yasemin Dalkilic na Florydzie i Bodrum w Turcji w 2000 roku

Inni posiadacze rekordów z którymi nurkowałem, zejścia nie szkoleniowe:

Sheck Exley, Mary Ellen Eckhoff, Jim Bowden, Ann Kristovich and Neal Watson

Posiadacze rekordów z którymi konsultowałem się na ich prośbę: 

Bret Gilliam and Dan Manion. Nurkowie ci pytali czy mam dla nich wskazówkę, ponieważ planowali pobić rekord Deep Air. Moje główne sugestie dla nich to zaplanowanie zejścia w wodzie nie głębszej niż 20stóp głębszej od planowanego rekordu oraz posiadanie liny łączącej ich z powierzchnią. 

PSAI ma najlepszy program Deep Diving w całym przemyśle nurkowym. Powyższe rekordy, bez żadnych wypadków, mówią same za siebie.

 

Hal Watts, Neal Watson, Mark Evans, Spenser Slate i Jan Watts

 

Posiadacze rekordów Deep Air World Record; Hal Watts, Scarlett Watts, Mark Andrews

 

Prezes wykonawczy PSAI Gary Taylor był również zaangażowany w pomoc kilku posiadaczom Deep Diving Record. Zaczynając swoje Extended Range Deep Air Diving we wczesnych latach siedemdziesiątych, do 1990 roku udało mu się wykonać wiele nurkowań Deep Air poniżej 300stóp.

Gary dostarczył dużo z początkowego szkolenia Extended Range Diving dla Dan Manion, łącznie ze szkoleniem Deep Air oraz Trimix. Dan ukończył szkolenia oraz zdobywał doświadczenie poprzez uczestnictwo w wielu projektach USA Deep Divin Team, założonego i kierowanego przez Garego Taylora. Gary wciąż ma jeden z dwóch komputerów nurkowych które Dan miał ze sobą podczas swojego rekordu World Record Deep Air Dive. Gary napisał oryginalny Deep Air Manual dla IANTD.

 

Pierwszy kurs Trimix prowadzony w Midwest United States. Instruktorzy; Tom Mount (2 od lewej) & Gary Taylor (5 od lewej).Student Trimix Dan Manion jest 3 od lewej.

 

Sheck Exley i Gary często porównywali zapiski i konsultowali się ze sobą. Gary wyszedł z pomysłem na elektryczny ocieplacz podwodny dla nurków Deep Dives z długą dekompresją. Przyjaciel Garego, Mark Owens wyprodukował prototyp, który był następnie przez nich testowany. Sheck wspominał o niedogodnościach związanych z zatrzymaniem ciepła podczas bardzo długich dekompresji. Ocieplacz ten był po raz pierwszy użyty przez Sheck’a podczas nurkowania Trimix – rekord w sierpniu 1993 roku w Bushmansgat (Bushman's Hole) w południowej Afryce. Sheck opisał ocieplacz jako zbawienny jeśli chodzi o utrzymanie ciepła i przytomności umysłu podczas okropnych godzin dekompresji. Gary postrzegał to jako odpłacenie się Sheck’owi za jego pomysł na unikatowy system oświetlenia, którego Gary potrzebował podczas podwodnego filmowania jaskiń. Gary, jako typowy zbieracz, wciąż ma oryginalny prototyp ocieplacza użytego przez Shecka. 

W 1970 roku, napisał i objął prawem autorskim pierwszy podręcznik Extended Range Deep Diving dla instruktorów oraz przeprowadził kursy i certyfikacje dla zainteresowanych. Jednym z projektów, którego pragnął Hal był film. Upoważnił Ned’a DeLoach z New World Publications do produkcji 16mm kolorowego filmu “Deep Diving” przy wodospadzie Wakulla na Florydzie. 

Hal Watts stworzył klub nurkowy znany jako “Forty Fathom Scubapros”, który był bardzo aktywny na całej Florydzie, zwłaszcza nad sink hole, która miała 40 sążni głębokości (73m). Wiele innych organizacji oraz nurków nie mogło zrozumieć potrzeby tych wczesnych pionierów. Podczas lat siedemdziesiątych ćwiczyli oni techniki oraz umiejętności, które pozwalały na osiągniecie perfekcji w Deep diving.

 

 

The Forty Fathom Scubapros

 

 

Gary Taylor, nurkowanie i PSAI

 

Gary zaczął nurkować w 1969 roku. Od samego początku był zafascynowany SCUBA. Gary był zawsze bardzo dociekliwy co pozwoliło mu zdobyć doświadczenie, wiedzę oraz zaspokoić ciekawość podwodnego świata. Będąc prawdziwym badaczem i innowatorem mógł zaspokoić swoją ciekawość podwodnego świata. Gary wciąż pamięta nauczanie SCUBA w latach siedemdziesiątych używając swojego ulubionego podręcznika: żółto czarnej książki wydanej przez U.S. Divers o tytule Sample Lesson Plan for Basic Skin and Scuba Diving. Książkę napisał Tommy Thompson a wstęp i adnotacje Jacques Cousteau. Gary ciągle ma dwie, ważne dla niego kopie tej publikacji. 

W latach siedemdziesiątych Gary poznał Wesa Skiles. Mieszkali blisko siebie i często spędzali czas na porównywaniu spostrzeżeń odnośnie jaskiń które eksplorowali wspólnie lub osobno. Podczas tych badań często nurkowali poniżej “świętej 130” (40m). 

W późnych latach siedemdziesiątych, Gary zakupił jeden z pierwszych modeli Radio Shack TRS-80 - komputer. Wykorzystując język programowania SCUBA. Przez 48 godzin, od razu po zakupie komputera, Gary pisał program, który mógł obliczyć wszystkie ważne dane potrzebne nurkowi do pojedynczych lub wielokrotnych nurkowań, na podstawie US Navy Air tabeli dekompresyjnych. Wszystko co trzeba zrobić to wpisać głębokość, czas osiągnięcia dna i przerwy powierzchniowe. W latach siedemdziesiątych bardzo mało ludzi posiadało komputery. Gary używał tego komputera do wpisywania informacji nurkowych, pisania podręczników oraz przygotowywania egzaminów. 

We wczesnych latach osiemdziesiątych John Gaffney, założyciel NASDS odkrył podręczniki, które Gary napisał ucząc studentów. Jonh zaproponował Garemu opublikowanie podręczników oraz ich międzynarodowe wykorzystanie przez certyfikowane agencje. Od tego czasu, Gary stał się jednym z najbardziej cenionych twórców podręczników nurkowych na świecie. Do dziś, Gary wydał ponad 50 różnych publikacji nurkowych dla trzech głównych agencji: NASDS, IANTD oraz PSAI. Napisał również wiele artykułów dla magazynów i publikacji.

 

Młody Gary Taylor (żółta strzałka) we wczesnych latach 80’ z grupą instruktorów NASDS w San Diego, Kalifornia.

 

We wczesnych latach 80-tych Gary założył The United State Deep Dive Team. Zespół był zaangażowany w eksploracje wymagające Extended Depth Ranges, długich czasów dennych oraz dekompresji w wodach nurkowych na wysokości 1500m lub wyżej. We wczesnych latach 80-tych US Deep Diving Team wcielił wielopoziomową metodykę nurkową zaprezentowaną przez Dennis’a Gravera na konferencji IQ 8 w 1976 roku oraz Cross Corrections aby rozszerzyć czasy denne podczas eksploracji wód na wysokościach. W późniejszych latach 80-tych, eksploracje te stały się bardziej wymagające. Z tego powodu zespół zdecydował się na użycie Nitrox’u dla bezpieczniejszej dekompresji. Początkowo używano zmodyfikowanej Cross Corrections. Kiedy opublikowano tabele Buhlmann Zh-L16 Altitude, używano ich z modyfikacjami dla Nitroxu. Później, obmyślono bardziej kreatywne i bezpośrednie zastosowania Nitroxu na wysokościach. Późniejsze modyfikacje nastąpiły po pełnej publikacji algorytmu ZH-L16 w Tauch Medizin. Na początku 1988 roku, Gary Taylor wymyślił Nitrox to Air at Sea-level Altitude Equivalency Methodology do zastosowania przez U.S. Deep Diving Team w swoich projektach. Pod koniec roku, Gary obmyślił Theoretical Ocean Air Depth (TOAD) Methodology dla eksploracji wysokościowych zespołu. Publikacje tych prac nie nastąpiły aż do kwietnia 1996 roku kiedy Gary wydał IANTD Altitude Diving Manual. Gary napisał dwuczęściowy artykuł dotyczący opracowanych przez niego metodyki, który ukazał się we wiosennym oraz letnim nakładzie Immersed Magazine. 

Jedną z pierwszych publicznie dostępnych tabel oprogramowań, które pozwalały na użycie mieszanek azotu, tlenu i helu, była Dive Profile Analysis (DPA). Gary był dobrym znajomym twórcy tego oprogramowania Coreya Berggrena. Znali się od wielu lat w społeczności nurkowej. Corey stworzył podstawę algorytmu Bulhmann ZH-L16. Po licznych dyskusjach z Coreyem oraz Dr Buhlmannem, Gary zrozumiał jak najlepiej zastosować ten program do stworzenia tabel Trimix Dive dla projektów nurkowych na zwiększonej głębokości. U.S. Deep Diving Team był gotowy się ich podjąć. Zespół został pierwszym, który zastosował Dive Profile Analysis (DPA), w ciągu kilku tygodni od wypuszczonej zmodyfikowanej wersji w 1992 roku, bazującym na danych Coreya i Bulhmanna, do stworzenia tabel umożliwiających użycie tabel dla zastosowania Trimixu na nurkowaniach wysokościowych. 

Z prywatnych rozmów Garego i Buhlmanna (tyczących się zastosowania algorytmu ZH-L16 do rozwoju tabel operacji hiperbarycznej jak również specjalnych tabel do światowego rekordu Deep Air Dive Dr Dana Manionaw roku 1994), łatwo wywnioskować, że był on badaczem, który przykładał uwagę do każdego szczegółu. Gary kierował rozwojem pierwszych rekreacyjnych tabel Buhlmanna używanych przez główną agencję certyfikującą, NASDS. 

The Theoretical Ocean Air Depth (TOAD) Method, była kolejną innowacją wychodzącą od prezesa PSAI – Garego Taylora, do zastosowania Nitroxu na nurkowaniach na wysokościach ponad poziomem morza. 

Podczas gromadzenia informacji na temat Deep Air Diving, potrzebnych do szkoleń oraz ulepszenia poziomu eksploracji oraz projektów nurkowych zespołu United States Deep Diving, Gary dobrze poznał Hal’a Watts’a (nawet przed założeniem zespołu). Gary został ostrzeżony żeby nie mówić nikomu jak głębokie było nurkowanie oraz żeby trzymać się z dala od Hala. Kiedy nie wierzysz, że 40m jest limitem ludzkich osiągnięć, stajesz się heretykiem. Gary pamięta jak myślał, że pewnego dnia on i Hal przetrą ścieżki i zostaną najlepszymi przyjaciółmi. To wydarzyło się w późnych latach osiemdziesiątych. Do tego czasu Gary rozpoczął już nurkowanie na 40 Fathom Grotto i wkrótce Hal i on współpracowali świetnie.

 

 

Członkowie zespołu amerekańskiego Deep Dive Team podczas nurkowania Project Deep Desert. Bob Hambidge drugi od lewej w drugim rzędzie. Gary Taylor drugi od lewej w pierwszym rzędzie.

 

W 1992 roku pracował na swoim kursem IANTD Trimix Instruktor Trener oraz został zaproszony do pobytu z Tomem Mountem oraz do uczestnictwa w kursie instruktorskim Trimix Hala. To również umocniło znajomość Hala i Garego. W tym samym roku, Gary rozpoczął pracę na slajdami Power Point i pomagał Halowi z programem PSAI Deep Air. Zaraz po Hal’s Grotto manager, Bob Hambridge dołączył do zespołu Deep Diving Team i wziął udział w projekcie Deep Desert.

 

Od lewej do prawej: Gary Taylor, Tom Mount, Terrance Tysall, Hal Watts na nurkowniach Trimix lato 1992 roku.

 

Gary rozpoczął nauczanie w PSAI w latach dziewięćdziesiątych. W miarę poznawania się, uświadamiali sobie że mają wspólny pogląd i wizję na pojęcie nurkowania. Hal znał umiejętności i doświadczenie Garego. Gary nie był znany tylko jako autor podręczników ale również jako międzynarodowy dyrektor szkoleniowy NASDS oraz jako członek zarządu doradczego IANTD i Instruktor Trener. Na początku 2005 roku, wyznaczył Garego jako dyrektora PSAI w obu Amerykach. Rok później, Hal zatrzymał się u Garego w Michigan na miesiąc i pracowali nad podręcznikami PSAI. Podczas światowej ekspansji PSAI, Gary i Hal widzieli możliwości rozwoju innowacyjnych materiałów szkoleniowych PSAI. Podczas tej wizyty, wspólna wizja na nurkowanie, zaowocowała nominowaniem Garego na dyrektora naczelnego PSAI oraz jego współwłaścicielem.

 

 

Gary rozpoczął nauczanie w PSAI w latach dziewięćdziesiątych. W miarę poznawania się, uświadamiali sobie że mają wspólny pogląd i wizję na pojęcie nurkowania. Hal znał umiejętności i doświadczenie Garego. Gary nie był znany tylko jako autor podręczników ale również jako międzynarodowy dyrektor szkoleniowy NASDS oraz jako członek zarządu doradczego IANTD i Instruktor Trener. Na początku 2005 roku, wyznaczył Garego jako dyrektora PSAI w obu Amerykach. Rok później, Hal zatrzymał się u Garego w Michigan na miesiąc i pracowali nad podręcznikami PSAI. Podczas światowej ekspansji PSAI, Gary i Hal widzieli możliwości rozwoju innowacyjnych materiałów szkoleniowych PSAI. Podczas tej wizyty, wspólna wizja na nurkowanie, zaowocowała nominowaniem Garego na dyrektora naczelnego PSAI oraz jego współwłaścicielem. 

 

Kiedy Hal przeszedł na emeryturę (chociaż wciąż jest bardzo zaangażowany w sprawy PSAI), w listopadzie 2010 roku Gary został naczelnym prezesem PSAI. Rada członkowska PSAI, międzynarodowi dyrektorzy szkoleniowi oraz country licensee są zaangażowani we wspólną wizję PSAI w przyszłości. Siedziby główne PSAI obsługują swoje biura z Sand Point w Michigan. Nowa generacja programów oraz materiałów opracowanych przez PSAI zwraca uwagę każdego. Międzynarodowy rozwój PSAI postępuje bardzo szybko, zwiększając liczbę coutry licensee oraz instruktorów PSAI na świecie. 

Ponieważ PSAI przygotowuje się do świętowania swojej złotej rocznicy w roku 2012, postaramy się zebrać więcej informacji historycznych PSAI aby móc podzielić się nimi z każdym i świętować 50 rocznicę PSAI oraz jej wkład w dziedzinę nurkowania. 

Czy wiedziałeś że? 

• Założyciel oraz dyrektor generalny PSAI Hal Watts wyszedł z pomysłem octopusa (zapasowy automat).

• Założyciel oraz dyrektor generalny PSAI Hal Watts wymyślił powiedzenie: “Planuj swoje nurkowanie – Nurkuj zgodnie z planem”

• PSAI było pierwszą federacją wymagającą BCD oraz manometrów podwodnych (SPG).

• PSAI było pierwszą federacją uczącą nurkowania technicznego

• PSAI jest jedyną federacją nauczającą Narcosis Management®.

• PSAI jest jedyną federacją umożliwiającą szkolenia dla nurków oddychających powietrzem do 73 metrów.

• PSAI była jedną z pierwszych certyfikowanych federacji, która wprowadziła licencje nurkowe w 1963 roku. 

• Założyciel oraz dyrektor generalny PSAI Hal Watts był autorem pierwszych rozszerzonych podręczników dla nurków oraz instruktorów 

• Prezes naczelny PSAI Gary Taylor był autorem kilku pierwszych specjalistycznych podręczników nurkowania rekreacyjnego i technicznego. 

• Założyciel oraz dyrektor generalny PSAI Hal Watts oraz prezes naczelny PSAI Gary Taylor są odbiorcami nagród Platinum Pro Award z ponad dziesięcioma tysiącami nurkowań każdy.